'Het hemelkindje'

Helaas gebeurt het ook wel eens dat een mens niet na een lang en compleet leven overlijdt, maar aan het begin van het leven, een pasgeboren kindje. Onbegrijpelijk en heel verdrietig.

Carla werd na 28 weken zwangerschap geboren, en heeft een week in de couveuse gelegen met alle zorg die het nodig had, maar helaas heeft ze niet ouder mogen worden.

Op de kraamafdeling in het ziekenhuis sprak ik met haar moeder.

Uiteraard nam ik de tijd om naar haar verhaal te luisteren. Wat daar vooral naar boven kwam, was dat het de gelukkigste week van haar leven was geweest. Haar dochtertje was zo mooi, en heeft zo hard gevochten om te leven. De band tussen moeder en kind was zo sterk, dat het kindje elke keer reageerde op haar stem en daar rustig van werd. Het was haar engelenkindje.

Met de grootouders sprak ik later die middag. Opa was zeer onder de indruk geweest van de geboorte van zijn kleindochter, naar hem vernoemd, en hij noemde haar een hemelkindje.

Hun woorden inspireerden mij tot een verhaaltje, dat ik voor hen heb geschreven.

Het sprookje van het hemelkindje

"Ooit, op een dag buiten de tijd, was er eens een engelenkindje aan het spelen in de tuin van de hemel.

Ze ontdekte een gaatje in de wolken, waardoor ze naar beneden kon kijken, op de aarde.

Dat maakte haar nieuwsgierig.

Wat zou daar zijn? Wat zou ze daar kunnen doen? Zouden daar ook engelenkindjes zijn om mee te spelen? Zo zat ze weg te dromen…

Toen hoorde ze haar Hemelse Vader en Hemelse Moeder roepen, ze zochten haar.

Snel ging ze naar hen toe, zodat ze haar liefdevol in hun armen konden sluiten en knuffelen.

Toch liet die glimp van de aarde, die ze had gezien door de wolken, haar niet los.

De volgende dag werd ze heel vroeg wakker, vóór alle andere engelen. Het engelenkind ging weer naar haar geheime plekje in de wolken.

Ze keek weer naar beneden, en zag de liefste aardse moeder die ze zich voor kon stellen.

Ze voelde onmiddellijk haar hartje volstromen met liefde, en besloot, tegen alle regels in, naar de aarde af te dalen.

Onderweg verdwenen haar engelenvleugeltjes.

Daar geboren werd ze met alle liefde ontvangen, nog meer dan ze zich had kunnen voorstellen.

In de tussentijd werd haar verdwijning in de hemel ontdekt door de andere engelen.

Haar Hemelse Vader was eerst heel boos, dat juist zijn liefste en mooiste engelenkindje was weggelopen.

Maar doordat hij zoveel van haar hield, kon hij haar ook wel begrijpen.

‘Vooruit dan, laat haar maar eens proeven van het mensenleven. Maar niet te lang, langer dan een week kan ik haar echt niet missen.’

En zo gebeurde het.

Het engelenkind mocht een week proeven van het aardse bestaan, tot het haar tijd was om weer terug te gaan.”