14 juli 2020 Schouder-aan-schouder staande gevels begrenzen de smalle straat. Ooit zal er ruimte zijn geweest tussen de oude boerderijtjes, kleine akkertjes die geleidelijk werden volgebouwd met woningen die inmiddels van middelbare leeftijd zijn. Een straat waar alles altijd hetzelfde is, maar vandaag staan er overal waar mogelijk is auto’s geparkeerd. Als ik de oude poort heb gevonden, klop ik aan. Een man doet de poort open, en ik stap binnen. De binnenplaats van de boerderij waar de overleden mevrouw het grootste deel van haar leven woonde. Waar haar kinderen werden geboren, opgroeiden en uitvlogen. Waar ze samen met haar man hard werkte in het boerenbedrijf. Waar iedereen altijd welkom was, voor een kop koffie en ‘gét lekkers’. Waar altijd een gevulde koekjestrommel klaar stond voor klein- en buurtkinderen. De verhalen heb ik de afgelopen week gehoord toen ik met haar familie sprak, door Corona-maatregelen op afstand via videobellen. Nu zie ik de plek die zij omschreven voor het e