4 oktober 2016 Als ik toen wist wat ik nu weet… Ik was 32 toen mijn vader plotseling overleed. Niet echt een leeftijd waar je al vaker hebt nagedacht over de dood en over wat ik belangrijk zou vinden bij een afscheid. Met het beperkte referentiekader wat ik had, was ik heel blij met de spreker die ons hielp. Het werd een mooi afscheid, met bloemen in zijn lievelingskleur (blauw), ruimte voor wat ik en andere familieleden wilden vertellen, ontroerende muziek en eigen rituelen bij het graf. Het was liefdevol en troostend. Maar was het ook krachtig? Met wat ik nu weet, realiseer ik mij dat ik een samenhang miste. De ceremonie bestond uit losse componenten, die ieder op zich mooi waren, maar die niet met elkaar verbonden werden. Nu ik zelf mensen mag begeleiden rondom afscheid, is de opbouw en samenhang van een afscheidsdienst iets waar ik zorgvuldige aandacht aan besteed. Een afscheidsdienst waarin een persoonlijk symbool gebruikt wordt is zoveel krachtiger. Dat is de basis waarmee ik sam